sunnudagur, 8. nóvember 2009

Þegar kórinn syngur falskt...

Það vita það kannski ekki allir, en ef nægur mannskapur er til staðar, sem hefur gott tóneyra, er hægt að syngja fjögur lög samtímis þannig að hljómi undurvel.
Lögin eru Nú er frost á fróni, Undir himins bláum boga, Ó, minn kæri Ágústín, og Væri ég orðinn ógnar langur áll.
Sumir hafa kallað þennan samsetning Tyrkjamessu.

Í augnablikinu er ég stödd hjá börnunum mínum í Englandi og við vorum í miklu söngstuði í gær. Gerðum tilraun með þetta, sem lukkaðist ekki sérlega vel ef ég á að vera hreinskilin.
Enda, sem fyrr segir, ekki auðvelt.
Ef illa tekst til hljómar söngurinn hroðalega.

Við gáfumst upp eftir nokkrar tilraunir og reyndum keðjusöng í staðinn. Hann gekk reyndar ágætlega, en breskur tengdasonur minn, sem ekki kunni lagið, sagði skyndilega:
“Af hverju byrjið þið ekki öll í einu? Það er mun auðveldara. Ég skal telja ykkur inn í lagið...”
Við hlógum hjartanlega að þessum breska húmor.

Ég hef ekki bloggað hér síðan skömmu eftir hrun. Fann fljótlega að menn sungu hver með sínu nefi, hver sitt lag, og útkoman var síst betri en samsöngurinn okkar á “Tyrkjamessunni” í gær.

Þar sem ég kunni ekki “Kreppulögin” þótti mér eðlilegast að draga mig í hlé.

Nú eru tæplega fjórtán mánuðir liðnir og enn er ég ekki liðtæk í kórinn. Finnst lagavalið vont, heyri stanslaust falska tóna og hlusta á menn fara út af laginu dag eftir dag.

Í Silfrinu áðan var rökstutt hvernig Hæstiréttur klúðraði máli Bjarna Ármannssonar. Á sama tíma sagði stjórnmálakona engilblíðri röddu að allra síst mættum við missa trú á íslenskt dómskerfi, íslenskar stofnanir, íslenska endurreisn, o.s.frv.
Aftur skar í hlustirnar. Þjóðarkórinn syngur falskt og það er enginn kórstjóri sjáanlegur sem gefur tóninn eða velur lögin.

Ég bara nenni þessu ekki lengur. Er næstum hætt að hlusta. Og viðurkenni vanmátt minn, sem er algjör.
Ég ætla samt ekki að láta siðlausa og gegnumspillta glæpamenn ræna mig allri sálarró. Þetta er helvítis fokking fokk, en maður getur bloggað fyrir því.
Bara um eitthvað annað...

sunnudagur, 11. janúar 2009

Glundroðinn ytra og innra

Þetta er glórulausir tímar. Í svartsýnisköstunum þykir manni ekki bara sem Ísland sé á heljarþröm, heldur heimurinn allur.
Þegar bráir af manni veit maður ekki sitt rjúkandi ráð.

Ýmist aðhyllist maður friðsamleg mótmæli, sem skila þó trúlega engu, eða allsherjar byltingu.

Persónulega missi ég ítrekað þráðinn í nýjum skandölum sem ríða yfir nánast daglega og finnst að ekkert sé raunverulegt nema sjálfur glundroðinn.

Enn heyrast bjartsýnisraddir gegnum svartnættiskórinn, en ég hef tilhneigingu til að halda að þar fari fólk í afneitun.
Verst er þó tilfinningin um að ekkert muni breytast til hins betra. Gullfiskaminni þjóðarinnar verði þrátt fyrir allt ofaná og eftir nokkur ár verði allt gleymt.

Persónulega þekki ég margt fólk sem er óöruggt og kvíðið. Upplifir sig eitt og ráðalaust. Sjálf reyni ég í örvæntingu að trúa á tvennt í heimi, guð í alheimsgeimi og guð í sjálfri mér. Missi svo trú á hvoru tveggja í næstu andrá.

Segi samt eins og Sting í laginu “O my God”:

“Everyone I know is lonely
and God’s so far away
and my heart belongs to no one
so now sometimes I pray;
please take the space between us
and fill it up some way.”