Glundroðinn ytra og innra

Þetta er glórulausir tímar. Í svartsýnisköstunum þykir manni ekki bara sem Ísland sé á heljarþröm, heldur heimurinn allur.
Þegar bráir af manni veit maður ekki sitt rjúkandi ráð.

Ýmist aðhyllist maður friðsamleg mótmæli, sem skila þó trúlega engu, eða allsherjar byltingu.

Persónulega missi ég ítrekað þráðinn í nýjum skandölum sem ríða yfir nánast daglega og finnst að ekkert sé raunverulegt nema sjálfur glundroðinn.

Enn heyrast bjartsýnisraddir gegnum svartnættiskórinn, en ég hef tilhneigingu til að halda að þar fari fólk í afneitun.
Verst er þó tilfinningin um að ekkert muni breytast til hins betra. Gullfiskaminni þjóðarinnar verði þrátt fyrir allt ofaná og eftir nokkur ár verði allt gleymt.

Persónulega þekki ég margt fólk sem er óöruggt og kvíðið. Upplifir sig eitt og ráðalaust. Sjálf reyni ég í örvæntingu að trúa á tvennt í heimi, guð í alheimsgeimi og guð í sjálfri mér. Missi svo trú á hvoru tveggja í næstu andrá.

Segi samt eins og Sting í laginu “O my God”:

“Everyone I know is lonely
and God’s so far away
and my heart belongs to no one
so now sometimes I pray;
please take the space between us
and fill it up some way.”