Í táradal á háheiðinni

Niðursveiflutal er það sem helst dynur á þjóðinni þessa haustdaga og niðursveiflan er mæld í torræðum tölum stofnana um að allt sé á leiðinni þráðbeint til helvítis.
Minna er talað um tilfinningalega niðursveiflu þegnanna í svartagallsrausinu.

Ég hef eðlislæga tilhneigingu til að sveiflast soldið um tilfinningaskalann og hef verið venju fremur slæm á drungalegum slagveðursdögum septembermánaðar.

Í gær sló ég met í margskonar skilningi.

Af því ég er svo helvíti skynsöm og veit að allt líður þetta hjá, hafði ég ákveðið að verja helginni í nokkurri gleði norður í sveitum.
Það plan breyttist og í staðinn tók ég að mér að vera sérstakur hirðljósmyndari vinar míns Nikulásar, sem tróð upp með Leynibandinu á réttarballi í Aratungu, hvorki meira né minna.

Rétt áður en ég lagði af stað barst mér símtal langt að sem gladdi mig mjög á sama tíma og það staðfesti nokkuð sem ég hafði trúlega ómeðvitað óttast um tíma.

Mér fannst ég myndi hrista þetta af mér eins og annað og lagði af stað í austurátt.

En...
...ég er viss um að aldrei fyrr hefur nokkur bílstjóri, jafn náttblindur og ég, grenjað jafn mikið í jafn mikilli riginingu og kolsvartamyrkri á Hellisheiðinni.

Ég snýtti mér hraustlega og þurrkaði framan úr mér grenjurnar skömmu áður en ég kom í Aratungu. Málaði á mig nýtt andlit og fór svo, eins og sá stuðbolti sem ég innst inni er, á ballið.

Þar tók ég fljótlega gleði mína á ný.

Ekki bara var Nikulás til mikillar prýði heldur voru á ballinu íslenskar alþýðuhetjur, veðraðar úr göngum og fjárdrætti, sem kættu mig ógurlega.
Dásamlega hjólbeinóttar og góðglaðar stigu þær dans sem hvergi sést nema á alvöru, íslensku sveitaballi.

Ég hafði ætlað að gista á Laugarvatni hjá Niko um nóttina, en af því ég var svo vel vakandi ákvað ég að aka í bæinn.

Það var uppstytta þegar ég lagði af stað um þrjúleytið og kampakátur, fullur máni lýsti mér leiðina fyrsta spölinn.
Hann óð í skýjum og sveipaði umhverfið dulmagnaðri birtu sem er engu lík. Trúlega er ekkert jafn magnað og að vera einn á ferð um miðja nótt í íslenskri sveit, hvenær sem er ársins.

Gáttir himins opnuðust svo á ný þegar ég nálgaðist Hveragerði en nú tók ég ekki persónulega þátt í ósköpunum.
Þurrkurnar höfðu ekki undan en ökumaðurinn söng hástöfum, algjörlega ógrenjandi, alla leiðina heim.

“Innst í þínum eigin barmi, eins í gleði og eins í harmi, ymur Íslands lag....”

Það var ekkert að óttast, engar leyniskyttur í fjöllunum, í mesta lagi meinlausir draugar á sveimi.

Svo lifum við bara niðursveifluna af.

Set inn mynd af Nikulási í uppsveiflu.

Er samt hugsi yfir yfirlýsingu Geirs í Silfrinu um ekkert atvinnuleysi. Eru allir sem hafa fengið reisupassann í fjöldauppsögnum undanfarið búnir að fá vinnu?